Algemeen

In Memoriam Hans Buchner

18-11-2017 Donderdagochtend vroeg, 16 november jl. is ons meest markante erelid Hans Buchner op 74-jarige leeftijd overleden. Hans, in onze beleving al "100 jaar” scheidsrechtercommissaris, lid van de Eigen Kracht Commissie, Accommodatiecommissaris, Voorzitter Kascommissie en last but not least Specialist Spabo Statuten. Met name de kleine lettertjes.
Hans werd na de fusie van Be Fair en Kameleon één van de eerste scheidsrechter-commissarissen van ’t Spandersbosch. Met echtgenote Marianne – onze wedstrijdsecretaris - vormde hij een tomeloze tandem. Huize Buchner was het zenuwcentrum van "Spabo”. Wilde je "laat” spelen en kon je dan niet tegelijkertijd fluiten? Of liever toch "vroeg”? Hans regelde het allemaal, met Marianne in zijn kielzog. De scheidsrechter heeft op het laatste moment afgebeld? Hans stapte in zijn auto en reed naar club om zelf te fluiten. Naarmate onze club groeide floot Hans soms wel drie tot vier wedstrijden in een weekend. Ook de strafcommissie was bij hem in goede handen. Hij kon meesterlijk uitleggen aan de Hockeybond, dat de A. Thijssen (Auke) die "thuis” een kaart gekregen had, niet de A. Thijssen (Aris) was die dat weekend al geschorst was en zéker niet de A. Thijssen (Abel) die tezelfdertijd "uit” óók een kaart gekregen had. "Dit soort puzzels loste hij achteloos en charmant op met secretaresse van de Hockeybond. Nee, mevrouw geen fraude, die lullo’s hebben hun kinderen allemaal dezelfde voorletter gegeven”.
Hans was een zorgzaam mens en liefhebbende echtgenoot. Marianne tobde de laatste jaren flink met haar gezondheid. Hans was haar trouwe en onvermoeibare mantelzorger. Wat hield hij van haar. Hij was eigenlijk niet te troosten toen ze nog geen twee jaar geleden overleed. We konden niet veel doen om dit leed voor Hans te verzachten. Anders dan naar alle verhalen van vroeger te luisteren. Hoe hij Marianne had ontmoet. Hoe hij haar het hof had gemaakt. Ten huwelijk had gevraagd. Hoe ze samen het huis verbouwd hadden. Hoe ze de geboorten van Robert, Maarten en Wim hadden beleefd, etc., etc. Wat hoop gaf was, dat in al die verhalen toch altijd de humor onvermijdelijk de kop op stak. Bij het eerste afspraakje van Hans en Marianne in Amsterdam bleek de geplande voorstelling in de bioscoop uitverkocht en trachtte Hans de avond te redden door Marianne de doorlopende journaal-/filmvoorstelling van de Cineac in te loodsen. Waar helaas net – Hans kon dat zo mooi geaffecteerd zeggen – "een scabreuze rolprent” vertoond werd. "Toen zijn we maar een biertje gaan drinken en kwam alles nog goed”.
Hans was behalve markant clublid, óók onze overbuurman én onze vriend. Hij stond altijd voor je klaar. Onze kat woonde eigenlijk ook liever bij Hans. Hans had behalve vele goede - gelukkig - ook een paar slechte eigenschappen. Hij was bijvoorbeeld - zoals het een goed Delfts ingenieur betaamt - een "tikje” eigenwijs. Hans een goeie raad geven was toch zoiets als Einstein vertellen dat er een rammeltje zat in de relativiteitstheorie. Ja, Hans was een typisch Spabo-adept. Daarom hielden we zo van ‘m.
Op 1 november 2012 werd Marianne door Hans naar de club gelokt omdat ze erelid zou worden. Wat niemand wist was dat Hans die avond óók erelid zou worden. Dat had ons Bestuur goed gezien, om dit dynamische duo tegelijk te eren voor hun jarenlange inzet. "Dubbel genaaid houdt beter” hoorde je Hans later achter z’n biertje mompelen.
Hans is er niet meer en dat is - om Hans’ favoriete no-nonsense-kwalificatie van zijn laatste jaar te gebruiken - "klote”. Maar daar staan heel veel goeie jaren tegenover, waarvan wij er op ‘t Spandersbosch gelukkig bijna vijfentwintig jaar van hebben kunnen meemaken.
We gaan je missen makker! We zullen er zijn voor Wim, Robert en Fabiënne en Maarten en Suzan.