Algemeen

Opa lijkt wel gek!!!

27-3-2010 ‘Opa’, zoals wij hem thuis standaard noemen, is 79 lentes. We noemen hem niet zomaar opa. Hij is het ook echt, gezegend met vijf kleinkinderen.

Opa is al zijn hele leven gek op hockey. Heeft hoofdklasse gespeeld in de tijd dat de rokjes nog de hele dijbenen bedekten en hockeybroeken vrijwel allemaal bruin waren en van een kriebelig soort wol. Shirts waren toen geen shirts, maar blouses, met knoopjes. En naar een uitwedstrijd bij Kampong ging je op de fiets.

In de materiaalkamer van ons clubhuis slingeren nog de laatste exemplaren van zijn oude Karachi Kings, supersticks van voor het kunstgrashockeytijdperk. Een krul zo groot als op de staf van Sinterklaas. We gebruiken ze nog af en toe tijdens de kennismakingsavond voor de ouders van onze nieuwe jeugdleden. Zij mogen dan met de inmiddels tot op de houten kern versleten, illustere Karachi Kings oefenen wat hun kinderen in de jaren die ze bij ons gaan doorbrengen zullen leren.

Dat je met die megakrul geen lage backhand kunt stoppen op kunstgras, vertellen we de ouders niet. We vertellen ze wel dat we verwachten dat ze zich inzetten voor de club. Niet alleen je kind wordt lid van ’t Spandersbosch, dat word je zelf ook een beetje, zoiets. Wil je dat niet, ook goed, maar dan is ’t Spandersbosch eigenlijk niet de juiste club voor jou en je gezin. Nog nooit heeft iemand zich daarna bedacht en het inschrijfformulier teruggegeven met de mededeling ‘geen zin om iets te doen, dus toch geen interesse’.

Opa’s hockeygenen zijn behoorlijk erfelijk gebleken. Dochterlief was een meer dan doorsnee hockeyster, gedreven tot in iedere vezel van haar stevige hockeykuiten en dijen. De vier kleinzonen kunnen ook heel verdienstelijk met bal en stick overweg. Allemaal Spandersbosschers. Dus vond opa dat hij niet kon achterblijven. Met zoveel bloedlijnen bij de club voelde hij zich schatplichtig. Zo hoort dat in hockeyland, vindt opa. Dus regelt hij al een paar jaar dat er iedere zaterdag zo’n 40 scheidsrechters opdraven om respectievelijk hun kinderen, broers, zussen, neven, nichtjes, vriendjes, vriendinnen of gewoon clubgenoten te fluiten. En zet hij wekelijks ook nog onze 16 miniwedstrijden op de juiste velden.

Vorig jaar januari knapte opa’s aorta. Hij redde het ternauwernood, knapte heel langzaam weer op en nam daarna het scheidsrechtersaanwijzen en de mini-indeling weer op zich. Zijn kleinzonen zijn niet altijd blij met opa’s toewijding. Als opa op vrijdagavond belt, weten ze al hoe laat het is: meestal kwart over tien zaterdagmorgen. Dag uitslaapdag!

Afgelopen week lukte het opa niet scheidsrechters te regelen voor een meisjes-elftal, bestaand uit dertien meisjes van vijftien jaar, met vermoedelijk dus zo'n 26 ouders!!! Uiteindelijk stapte hij, ten einde raad, zelf in de auto naar Bilthoven, waar onze meiden een verplaatste thuiswedstrijd mochten spelen. ‘Ze moeten toch spelen’, vond opa.

Hij had samen met de coach dagenlang, vruchteloos gebeld met ouders. Konden niet, durfden niet, wilden niet. 26 maal nee!

Zijn kleinkinderen speelden zaterdag allemaal heel ergens anders. Een paar spelen inmiddels bij een andere club –niet meer bij Spabo- maar die heeft hij op het hart gedrukt dat ze wel training blijven geven op ‘t Spandersbosch. En fluiten op Spabo, dat moeten ze af en toe gewoon ook nog. Zo hoort dat in hockey, vindt opa. Een hockeyclub, daar ben je met het gezin lid van, is zijn motto. Hij kon dus zaterdag niet bij ze komen kijken. Hij moest fluiten.

Opa bracht de wedstrijd zaterdag tot een goede einde: weliswaar 1-3 verlies, maar zeventig minuten holden de meiden geleid door zijn fluitsignalen door het veld. Zijn fluitcompaan in de thuiswedstrijd was een ouder van één van de meiden van de tegenpartij!!

Zoals wel vaker evalueerde hij op weg naar huis nog een halve flesje rood bij ons naar binnen. Met de lege fles nog op tafel ben ik door alle inschrijfformulieren gegaan van de junioren van de afgelopen jaren. Ik kwam niet één formulier tegen waarop stond ‘geen zin om iets te doen, dus toch geen interesse in het lidmaatschap’. Vreemd.

Oh ja, de eerstvolgende spelregelcursus is 12 april. Ook en speciaal voor ouders die (nog) geen bal van hockey snappen en weten. Maandag was de eerste spelregelavond. Gezellig, met opa. Die zat aan de bar!

René van Hattum