Cindy; helaas corona-ervaringsdeskundige

'Onze' Cindy, 33 jaar, trainer/coach van meisjes D1, hoofdtrainer jongste jeugd meisjes, Funkey's en Boschkabouters en coördinator van alle junioren breedteteams, werd begin maart ziek. Corona. Zes weken later kan ze 'Bo' nog steeds amper uitlaten. Geen puf. Corona is geen kattenpis. Haar verhaal.

Ik vind het onbegrijpelijk, dom en erg pijnlijk om te zien dat er nog zo veel mensen buiten op straat lopen en doen alsof het virus niet bestaat. Maar neem van mij aan: het coronavirus bestaat! Echt! Mijn ervaringen en ziekteverloop.
Woensdag 10 maart werd ik wakker met hoofdpijn en keelpijn, gewoon niet lekker. Vrijdag 12 maart laten testen. Gelukkig negatief! Pff. Nog wel steeds ziek maar gelukkig geen corona. Paar dagen uitzieken en dan weer aan het werk en de studie. Hup Cin, niet zeiken, doorpakken.
De week daarop toch de hele week goed de griep, niet fit en verkoudheidsklachten. Maar gelukkig, tegen het weekeinde knapte ik wat op.
Zondag 21 maart werd ik in de middag weer wat zieker en gedurende de dag werd ik alleen maar nog zieker. Maar wel anders dan de hele week daarvoor. Ik herkende de klachten totaal niet: enorm zweten, erge hoofdpijn en ik was bekaf. Aan het einde van de zondag toch maar weer een test-afspraak gemaakt.
Maandag 22 maart dus opnieuw bij de teststraat. Zenuwachtiger dan de week ervoor. Twijfel of het nog steeds wel de griep was. Dinsdagochtend 23 maart kreeg ik, bloednerveus, per mail ‘mijn’ uitslag: POSITIEF. Kak, k..
Vanaf dinsdag 23 maart werd ik steeds zieker. Hoofdpijn, verhoging, spierpijn, hoesten, verkouden, benauwd, pijn op mijn borst en longen. Enne, ik proef en ruik dus niks!

Zo raar dat je dat opeens hebt. Totaal geen hongergevoel meer. Wat ik voorheen zo lekker vond smaakt nergens meer naar. Dol op banaan, nu vind ik het totaal niet lekker meer.
Het hele corona pakket is compleet dus. Ik lag hele dagen alleen maar te slapen, kon echt niks. Heen en weer naar de wc was alsof ik de marathon aan het lopen was. Terug in bed moest ik eerst weer lucht zien te krijgen. Veel pijn op de borst en longen en het benauwde gevoel maakte mij alleen maar bang, bang voor wat mij nog meer te wachten stond. Die onzekerheid maakte het alleen maar erger, en niemand kan je vertellen hoe het gaat verlopen. Alle horrorverhalen spoken door je hoofd, bang dat je zelf ook op de IC terecht komt. Ruim 1,5 week doodziek geweest.
Rond Pasen begonnen sommige klachten wat af te nemen. Het lukte om weer 10 minuten op de bank te liggen. Netflixen kostte teveel energie. Berichten beantwoorden van lieve vrienden en familie kostte energie genoeg. Van bed naar bank, terug naar bed. Weer een hele marathon gelopen.. maar ik kon tenminste deze marathon weer lopen!
Het was het begin van herstel, 10 minuten op de bank liggen. Wat voelde dat fijn! De weken daarna gingen met ups en downs, soms een dag wat beter, gevolgd door dagen dat ik erg benauwd was en weer in bed lag. Totaal geen energie, leeg van binnen.

Ik schrijf dit dinsdag 20 april. Kost heel veel energie, ben de hele dag bezig met een stukje tekst waar ik voorheen zo klaar mee zou zijn geweest. Ik ben al zes weken ziek thuis.
Mijn dagen zien er heel anders uit dan voor Corona. Het lukt om in huis wat dingen te doen. Maar douchen en meteen daarna de hond uitlaten gaat niet. Eerst met een kop koffie op de bank bijkomen. Na een uurtje lukt het om met Bo een rondje te lopen om te flat. Onder aan de trap eerst even bijkomen. Bo wil naar de hei, ik snak naar de bank. Na 10 minuten weer thuis, liggend op de bank bijkomen van weer een marathon.
Ik vind het bizar om te bedenken dat ik op dinsdag 9 maart ’s morgens nog aan het hardlopen was (8 kilometer), s middags op de fiets zat naar Spabo, training gaf aan MD1 en weer fris en fruitig terug naar huis fietste, nergens last van, en dat ik nu, dinsdag 20 april, niet eens de energie heb om met Bo naar de hei te gaan, ik spierpijn heb van het rondje om de flat en ik na elk ‘lullig’ huishoudelijk klusje ik weer op de bank beland. Waar ging het mis? Ja, corona dus!

Mijn verhaal delen met jullie is aandacht vragen voor het virus, dat helaas nog steeds aanwezig is. Het houdt geen rekening met leeftijd, ik ben 33, mocht mezelf best fris en fruitig noemen, begin maart nog.
Bij het doormaken van corona, ook als je 33 jaar bent, kan de weg naar herstel zwaar en lang zijn. Dat kan ik jullie uit ervaring zeggen. Het maakt mij daarom zo boos als mensen doen alsof het virus niet bestaat. Houd je aan de regels, op de sportvereniging, in de supermarkt, in het park, op straat!Zelf kom je er misschien af met alleen lichte klachten maar anderen kunnen er doodziek van worden en nog erger belanden op de IC.

 O ja als je je af vraagt of ik intussen alweer wat proef? Nee dus!

Hopelijk tot snel op de club!