Van de voorzitter

Van de jeugdmanager

18-10-2010 Power to the play-offs
Om drie uur zaterdagmiddag rij ik bij de stortplaats Crailo de file in. Ik heb geen oude matrassen die weg moeten, dus ik wil er langs rijden, want ik moet naar de club, niet naar de stortplaats. Maar dat hoeven die andere auto’s ook niet. En het blijkt ook geen file; ze staan geparkeerd. Aan twee kanten. Het is de allereerste play-off dag ooit op Spandersbosch en het lijkt wel een interland.
De politie Hilversum is er ook. Net aangekomen en wil gaan bekeuren. Met veel gevlei en beloftes (‘allemaal bezoekers van buitenaf’ en ‘ik ga nu omroepen dat ze hun auto’s moeten verplaatsen’) lukt het om een stortregen bekeuringen te voorkomen. ‘Maar over een half uur komen we terug’. Deal.
Een half uur later is de weg schoon, aan één kant tenminste. Er schijnt een waterig zonnetje, het is kil, maar de aanblik van het Spabo-park is hartverwarmend: rijen dik staan ouders van de play-off ploegen langs de watervelden. Daartussendoor, op zand en semiwater, ook heel veel oranje tegen geel en blauw; uitwisseling met Hilversum. Nog eens 24 elftallen, nadat ’s morgens om 9 uur ook al een kudde van onze eigen ukkepukken hun aller- allereerste wedstrijdjes heeft gespeeld; het wedstrijddebuut van 140 oranje Boschkaboutertjes en Benjaminimini’s.
Onze koffiebakfiets doet betere zaken dan een waterverkoper in de woestijn, voor de tweede zaterdag achtereen zit de tribune de hele dag bomvol en hockey-ouders uit Almere, Bilthoven, Doorn, Amersfoort, Leusden en Utrecht vragen zich hardop af of er een mooiere club is in ’t Gooi (‘hier lagen vorig seizoen toch nog twee grasvelden?’). Ikzelf kom net van Kampong. Groter, ja, mooier zeker niet. In geen 100 jaar.
Dat ons semiwater ook voor water wordt aangezien, ach, laat ze maar denken. Ligt er tenslotte ook strak bij en de feiten hoeven een mooi verhaal niet altijd in de weg te staan. En trouwens, als er gesproeid wordt, is het ook een waterveld.
Zondagmorgen slaat wel even de schrik toe. De autodaken thuis op de oprit zijn wit bevroren en dan weet ik het wel. Angst wordt bewaarheid door twee stijf bevroren watervelden. De zon doet zijn best, maar heeft tijd nodig. Wel heel fraai die twee grote dennen voor het clubhuis, maar daardoor blijft de verste hoek van het hoofdveld nog langer bevroren. Maar alles lijkt ons goed gezind momenteel. Semi en zand redden de start van het dagprogramma en water 1 en 2 ontdooien toch nog net op tijd onder de oktoberzon.
Het mooiste nieuws echter komt per SMS. Op Huizen wint Jongens D1 met 3-2 van Gooische JD1 en bereikt daardoor de Topklasse, net als JA1 de week daarvoor. Later op de dag meldt een aantal van de kleine mannen van D1 zich nog op Spandersbosch. Power to the play-offs.
Heel af en toe klinkt een kritisch nootje: waarom we onze velden zomaar afstaan en we dan zelf op zand moeten, of op semi? Het antwoord. Omdat we trots zijn op onze club. En dat willen uitdragen. En omdat we het heerlijk vinden als hockeyend Midden Nederland het een feest vindt om naar ’t Spandersbosch te gaan. Die andere club in ’t Gooi. Daarom!